Ik schrijf een boek. Dat is niet helemaal waar. Ik vind dat een boek bladzijdes heeft, vastgehouden kan worden, gelezen, geroken en neergelegd om tafelpoten op de goede hoogte te verstellen. Mijn boek is maar een zaadje. Gelukkig is het voornamelijk aan mij om daadwerkelijk te zorgen dat mijn verhaal klaar is om tot boek te groeien. Het idee zit in mijn hoofd. Er is een begin, er is een einde en er zijn momenten middenin. Er zijn zelfs al twee hoofdstukken. Iedere keer als ik ze lees, wil ik van alles aanpassen, maar de basis om van daaruit verder te werken en in ieder geval progressie te zien is er zeker. Ik wil meer schrijven, dat is ook een van de redenen om dit blog online te zetten. Het committent is er nu helemaal.
De eerste twee hoofdstukken waren een bevrijding: ik ben begonnen. Nu, na de vakantie, begint de rest. Ik heb zoveel vragen, ben zo onzeker over hoe alles werkt. Kan een hoofdstuk uit slechts 1300 woorden bestaan? Ik las net dat ik eerst mijn personages uit moet werken, weten hoe ze in elkaar zitten. Voor mij zijn het mensen die voorspelbaar zijn en karakters hebben; moet ik dat dan ook uitwerken? Moet ik e-mailwachtwoorden bedenken voor de moeder van mijn hoofdpersoon? Als ik een havenwerker laat opdraven, moet ik dan research doen naar de leefwereld van havenwerkers (niet de mijne)? Voorlopig zorg ik eerst maar dat ik begin aan dat derde hoofdstuk en die andere laat broeien. Het is een lang proces, maar zolang er niets is, kan ik niets bijschaven…
Bas schrijft een boek 